Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί χαμογελάμε.
"Και πώς
ν'αντέξω; Πες μου πώς... Άνθρωπος είμαι.Με πιάνει το παράπονο... Αλλιώς
τα περίμενα τα πράγματα και αλλιώς γίνονται". Αυτά μου είπες...
Και
σε συμπόνεσα. Γιατί το έχω νιώσει και γω. Γιατί το'χω ανάγκη και γω.
Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά ξέρεις κάτι; Ένας άγιος άνθρωπος μου είπε ότι
όσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυσκολίες τόσο πιο πολύ μάς προσέχει ο Θεός.
Τόσο μεγαλώνουν οι ευεργεσίες του.
Γι'αυτό,
χαμογέλα καλέ μου άνθρωπε! Χαρμολύπη η ζωή μας... Κάνε τον πόνο σου
δάκρυ προσευχής. Και θα δεις... Θα δεις που όλα θα πάνε καλά. Στο λέω,
γιατί δεν είναι δυνατόν να μην πάνε καλά! Ξέρει ο Θεός τι κάνει. Μας
δίνει σταυρό προσωπικό. Μέχρι εκεί που αντέχουμε. Τ'ακούς; Μέχρι εκεί.
Όχι παραπάνω...
Και μην ξεχνάς πως δεν είσαι
μόνος. Είμαστε όλοι μαζί. Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε, μαζί σφουγγίζουμε τα
δάκρυα. Μαζί χαμογελάμε! Μια προσευχή βγαίνει απ'όλους μας μαζί και
τρέχει προς το Θεό! Ανεβαίνει με ελπίδα και φόρα στο θρόνο του!
Υπομονή και μην τα παρατάς! Κάποτε θα γυρίσει η σελίδα. Κάποτε όλα θ'αλλάξουν. Εσύ μείνε σταθερός...
http://aoratigonia.blogspot.com
Σχόλια